احیای جشنهای ایرانی برای تثبیت هویت ملی

جشنهای ایران باستان را باید احیا کرد و برابر با سنت های پیشینیان و نیاکانمان برای حفظ مواریث کهن ایرانی باید تلاش کرد.جشنها و آیینهای ایرانیان که برخی به کل فراموش شده و برخی از آنها رو به فراموشی اند به چند دسته تقسیم میشوند.دسته اول جشن های ایران باستان، جشن هایی است که بیشتر جنبه دینی داشته مانند فروردگان، گهنبار( شش جشن بزرگ سال در ایران باستان مربوط به آفرینش عالم و آدم)،دسته دوم جشن های ایران باستان ، جشن هایی است به مناسبت مصادف شدن با نام روز یا نام ماه برگزار می شده است یعنی در هر ماهی آن روز که همنامش بود آن را جشن می گرفتند به عنوان مثال تیرگان سیزدهم روز از تیرماه است و نامش تیر است همنام ماه خویش. دسته سوم جشن های ایران باستان، جشن های ملی و عمومی است  که در سراسر ایران معمول و متداول بوده است و بعضی از آنها هنوز هم مرسوم است مانند جشن نوروز،چهارشنبه سوری،سیزده بدر،جشن سده و... دسته چهارم جشن های ایران باستان، جشن هایی است که برای سپاسگزاری از نعمت های خدا می گرفتند از قبیل سیرسور، نیلوفر، عید گل آبریزان و…دسته پنجم جشن های ایران باستان، جشن ها و عیدهای محلی هستند که غالب آنها به یک منطقه معین از سرزمین ایران، یک فصل مخصوص یا یک کار مشخص اختصاص دارد مانند جشن آغاز کشت،پاشیدن بذر، کاشتن نشا، جشن های پایان زراعت و درو کردن، جشن جمع آوری محصول و انبار کردن و…
مسائل مختلفی می‌تواند در حفظ هویت و ایجاد همبستگی فرهنگی، اجتماعی مؤثر باشد. از این میان برگزاری جشن‌ها و اعیاد نزد هر ملتی نقشی بسزا درایجاد همبستگی آن ملت دارد. نحوه‌ برگزاری این جشن‌ها و فلسفه آنها، جلوه اعتقادات و باورها و فرهنگ مردمان یک سرزمین است. ایرانیان باستان روزهای بسیاری از سال را جشن می‌گرفتند و در این روز ها با مراسمی دل انگیز و شادی آفرین، فرشتگان نیکی را تقدیس و اهورامزدا را ستایش می‌کردند. شناخت آیینهای سنتی که همواره جنبه ملی، مذهبی داشته است به عنوان یک عامل در جهت تثبیت هویت ملی نقش بسزایی دارد. آشنایی با سنت‌ها و رسوم کهن ایران دیرینگی و قدمت سنن و رسوم ما ایرانیان را تسهیل میکند.شناخت آنها و آشنایی با دیرینگی این آداب و رسوم کهن همواره تاثیر بسزایی در حفظ آنها دارد.یکی از مظاهر تمدن نزد هرملتی، جشن هاست.برگزاری جشن و عید از ویژگی‌های فرهنگی همه جوامع است. همه ملت ها،قوم ها،ایل‌ها و در همه سرزمین‌ها، روز هایی از سال را جشن می‌گیرند.از کهن ترین جشن‌ ها تا جشن‌های امروزی، شادمانی، سور، گردهمایی،غذا دادن و نیز به فراموشی سپردن کارهای جدی و برنامه‌های شغلی روزانه از ویژگی‌ها و نقش‌های بنیادین است. برگزاری جشن‌ها و آیین‌ها به ویژگی‌ های فرهنگی، اجتماعی، تاریخی، جغرافیایی و اعتقادی جامعه بستگی دارد.در گروه‌ ها و جوامع ابتدایی، جشن‌ها نوعی آداب و مناسک دینی بود و برای خشنودی نیروهای ماوراء الطبیعه و در پیرامون توتم قبیله برگزار می‌شد. در آئین ایران باستان که بنیان گذار آن، زرتشت، پیغمبر بزرگ آریائی بود، برای نیرومند ساختن روح و جان و ایجاد خوشی و خرمی، جشن‌ های زیادی برگزار می‌شد که هر یک از آنها دارای فلسفه و حکمت خاصی بود و ادبیات سودمندی داشت و در موقعی مشخص از سال برگزار می‌شد و مراسم مخصوص به خود را داشت و بسیاری از آنها در فرهنگ امروز مردم ایران هنوز باقی و پابرجاست.بعضی از این جشن‌ها مانند نوروز و مهرگان و سده هنوز هم مورد احترام است ولی اغلب آنها فقط در میان زرتشتیان به ترتیب روزگاران گذشته نگهداری می‌شود.جشن‌ های ایران باستان از قدیمی‌ترین رویدادهای تاریخی در ایران هستند که نام بعضی از آن‌ها امروزه در فهرست میراث معنوی ایران در یونسکو به ثبت رسیده است.از معروف‌ ترین این جشنها می‌توان به جشن مهرگان، جشن سپندار مذگان، جشن شب یلدا، جشن نوروز، جشن سده و جشن چهارشنبه سوری اشاره کرد.بسیاری از جشن‌ های باستانی به تغییرات فصلی و چرخه طبیعی مرتبط هستند؛ به‌عنوان مثال،نوروز که جشن آغاز بهار و تجدید حیات طبیعت است. اکثر جشن‌های ایرانی به فراموشی سپرده شده‌اند؛اما با افزایش آگاهی، به‌ تدریج مردم توجه بیشتری به آن‌ها خواهند کرد.